Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Purdue βρίσκονται κοντά στο να εντοπίσουν γονίδια, που βοηθούν τις μέλισσες να αμύνονται κατά των ακάρεων της βαρρόα, έναν από τους βασικούς παράγοντες που έχουν συμβάλλει στη μείωση του πληθυσμού των μελισσών και μόνιμο πρόβλημα των μελισσοκόμων.
Ορισμένες μέλισσες έχουν αναπτύξει αμυντικούς μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να εξοντώνουν τα ακάρεα της βαρρόα ή να διακόπτουν την αναπαραγωγή τους. Ο Greg Hunt, καθηγητής γενετικής συμπεριφοράς και η Jennifer Tsuruda, μεταδιδακτορική ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Purdue αναζητούν τα γονίδια που παρέχουν στις μέλισσες αυτούς τους αμυντικούς μηχανισμούς και πιστεύουν ότι έχουν μειώσει σημαντικά τις επιλογές τους.
Ορισμένες μέλισσες μπορούν με κάποιο τρόπο να αντιλαμβάνονται -πιθανότατα μέσω της όσφρησης- ότι τα ακάρεα της βαρρόα βρίσκονται στα σφραγισμένα κελιά γόνου. Αυτές οι μέλισσες αφαιρούν το κάλυμμα από τα κελιά και, ενίοτε, εξοντώνουν το μολυσμένο γόνο, διαταράσσοντας τη διαδικασία αναπαραγωγής των ακάρεων.
Οι μέλισσες που παρουσίασαν αυτό το χαρακτηριστικό παρήχθησαν και καταγράφηκε ο γονότυπός τους. Ο κατάλογος των υποψήφιων γονιδίων περιλαμβάνει γονίδια που εμπλέκονται στη μάθηση και την αίσθηση της όσφρησης.
Άλλες μέλισσες που μολύνονται από το άκαρι της βαρρόα χτυπούν δυνατά την πλάτη τους, απομακρύνοντας το άκαρι. Πολλές φορές, μάλιστα, η μέλισσα μπορεί να δαγκώσει και να σκοτώσει το άκαρι.
Οι επιστήμονες εστίασαν την έρευνά τους σε ένα χρωμόσωμα που περιέχει 27 γονίδια. Το γονίδιο Neurexin 1 είναι ο πιο πιθανός υποψήφιος για αυτό το χαρακτηριστικό των μελισσών. Εάν τελικά οι επιστήμονες βρουν το σωστό γονίδιο, θα δώσουν και μια λύση στο πρόβλημα της μείωσης του πληθυσμού των μελισσών, αλλά και στο μόνιμο πρόβλημα όλων των μελισσοκόμων, ανατρέφοντας κατάλληλες να αντιμετωπίσουν τη βαρρόα μέλισσες.
Σχολιάστε το άρθρο