Μπορεί απλά να συμβεί…

Κεντρίσματα μελισσών και κεντρίσματα αλλεργιολόγων
Να ακολουθείς φίλους μελισσοκόμους, να παρακολουθείς τις κινήσεις τους, να ακούς τις ιστορίες τους, έχει αρκετό ενδιαφέρον. Όταν όμως μόνος ανοίξεις την κυψέλη, νιώσεις το άρωμά της, αντικρίσεις την κοινωνία των μελισσών, αφουγκραστείς τον ήχο και προσπαθήσεις να καταλάβεις τι θέλουν να πουν, τι συμβαίνει εκεί μέσα, χωρίς να καταλάβεις, ήρθε η «μαγεία»!
Οι γνώσεις ελάχιστες. Η επιθυμία για να μάθω αρκετή, ώστε να πάρω τα πρώτα μου μελίσσια. Με δισταγμό, αλλά και λαχτάρα μεγάλη. Η δική μου διάθεση, να κατανοήσω, να προσεγγίσω τη ζωή στην κυψέλη και λιγότερο να γευτώ τα αγαθά της. Η διάθεση των μελισσών, αδιαμαρτύρητα σχεδόν να συνεχίσουν το έργο τους. Κάπου εκεί ήρθαν τα πρώτα τσιμπήματα.
«Θα συνηθίσεις», «αυτό δεν είναι τίποτα….», «μελισσοκόμος χωρίς τσιμπήματα δεν γίνεσαι», «πόσες φορές με έχουν τσιμπήσει εμένα…..». Με αυτά, τα σχεδόν παρήγορα λόγια φίλων – μελισσοκόμων αδιαφόρησα για καιρό για τα πρώτα τσιμπήματα και κυρίως για τα πρώτα πρηξίματα.
«Θα συνηθίσω!». Η κατάφαση τελικά έγινε ερώτηση, «Θα συνηθίσω;», μετά την πρώτη έντονη αλλεργική αντίδραση που με οδήγησε αρχικά στο νοσοκομείο και στη συνέχεια στον αλλεργιολόγο για μια πιο ουσιαστική αντιμετώπιση της αλλεργίας που προφανώς είχα.
Είναι αλήθεια ότι όλοι οι μελισσοκόμοι δέχονται τσιμπήματα. Πράγματι, αν ανοίγεις κυψέλες το πιο πιθανό είναι ότι κάποια μέλισσα, εσκεμμένα ή μη, θα «θυσιαστεί» επάνω σου. Είναι, όμως, επίσης αλήθεια ότι δεν αντιδρούν όλοι οι οργανισμοί με τον ίδιο τρόπο, όπως και ότι μπορεί να παρουσιαστεί κάποια αντίδραση που δεν περιμένουμε και κυρίως όχι πάντα εύκολα αναστρέψιμη.
Τσίμπημα στο εσωτερικό του μηρού… Αρχικά και άμεσα ένας έντονος τοπικός κνησμός στο σημείο του νυγμού. Σταδιακά, έντονη ερυθρότητα σε μεγαλύτερη περιοχή. Έντονος πόνος χαμηλά στη κοιλιά. Ξηροστομία και δυσφορία (πιθανόν και από το άγχος που είχε προκύψει). Πρήξιμο, εξωτερικά ευτυχώς, σε όλο το σώμα μετά από 30 – 40 λεπτά. Τα αίτια που με οδήγησαν στο νοσοκομείο. Με δύο φιάλες (κορτιζονούχου δ/τος υποθέτω) και 2-3 ώρες παραμονής στο νοσοκομείο αντιμετώπισα την κατάσταση.
«Την επόμενη φορά ίσως να είναι χειρότερα» ήταν το σχόλιο, έμμεση συμβουλή προτροπή, φίλου και έμπειρου μελισσοκόμου, η αιτία που με οδήγησε στον αλλεργιολόγο. Με δύο χρόνια ήδη σταθερής σχέσης, χωρίς πολλές υποχρεώσεις και σταδιακά μειωμένες συναντήσεις, αντιμετωπίζω την κατάσταση.
Πλέον γνωρίζω ότι είχα / έχω; / δεν θα έχω «ευαισθησία» στο τσίμπημα της μέλισσας (η λέξη αλλεργία μου προκαλεί…..αλλεργία) και έχω την πολυτέλεια να προφυλάξω τον εαυτό μου. Έχω επίσης, αν όχι την υποχρέωση, την επιθυμία να ενημερώσω φίλους, γνωστούς και αγνώστους για μια δυσκολία που μπορεί να προκύψει.
Η ευαισθησία, στο δηλητήριο της μέλισσας μπορεί να μην προ-κύψει ποτέ, καθόλου, με την 1η , 2η , …έκθεση στο αίτιο. Επιστημονική εξήγηση δεν είμαι, δυστυχώς, σε θέση να προσφέρω. Αυτό, όμως, που σαφώς γνωρίζω είναι ότι σε αυτή την περίπτωση η λογική θα πρέπει να συμβαδίσει με την ευαισθησία.
Λογικά λοιπόν, μαζί με τον υπόλοιπο εξοπλισμό που θεωρούμε απαραίτητο για κάθε μελισσοκομική εξόρμηση, θεωρώ αναγκαία και μια αυτοχορηγούμενη ένεση αδρεναλίνης. Κυκλοφορεί στο εμπόριο σε εύκολης χρήσης συσκευασία, συγκεκριμένης, ανεκτής από τον οργανισμό δόσης και αχρείαστη να είναι! Να υπάρχει όμως… για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης και μόνο, όπου υπάρχει δυσκολία στην αναπνοή από εσωτερικό οίδημα και στην περίπτωση που δεν υπάρχει δυνατότητα άμεσης επέμβασης γιατρού. Χορηγείται με ιατρική συνταγή. Μια κουβεντούλα μαζί του θα μας διαφωτίσει.
Μειονεκτήματα:
1) Ευαισθησία στη ζέστη (οι «πολυμήχανοι» μελισσοκόμοι κάτι θα σκαρφιστούν για την εύκολη και ασφαλή μεταφορά και παραμονή στο αυτοκίνητο).
2) Όχι τόσο «φιλική» τιμή (στοιχίζει περί-που 50 ευρώ).
3) Μικρής σχετικά διάρκειας ζωής (λήγουν σε 1 χρόνο περίπου).
Πλεονεκτήματα:
– Μόνο ένα. Μπορεί να σώσει όποιον τη χρειαστεί.
Ευχή: Να μη χρειαστεί η χρήση της.
Οι ενέσεις κορτιζόνης σε αλλεργικές επείγουσες καταστάσεις, δεν έχουν αποτέλεσμα λόγω σχετικά βραδείας δράσης. Αν όχι, αντισταμινικά χάπια, τουλάχιστον αλοιφές που ανακουφίζουν σε ήπιους κνησμούς καλό είναι να υπάρχουν για να καταπραΰνουν μικρές ενοχλήσεις. Λογικά, αν στα πρώτα 30 λεπτά έως 1 ώρα δεν υπάρχει έντονη ενόχληση ή έξαρση, υπομονή να έχουμε και θα περάσει. Μια διαφορετική όμως αντίδραση από άλλες φορές, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι ίσως είναι ένδειξη για κάτι που μπορεί την άλλη φορά να είναι πιο έντονο.
Για όσους έχουν ήδη την εμπειρία μιας έντονης αλλεργικής αντίδρασης, θεωρώ ότι υπάρχουν δύο λύσεις – επιλογές:
1) Πάντα, ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ, μαζί μία ένεση αδρεναλίνης. Κυρίως, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα άμεσης πρόσβασης σε νοσοκομείο ή κέντρο υγείας. Καλό είναι φυσικά να έχουμε ήδη επισκεφθεί έναν αλλεργιολόγο. Λύση εύκολη και προσωρινή. Μπορεί να μας προσφέρει μια ασφαλή αντιμετώπιση σε περίπτωση ανάγκης.
2) Μια διαδικασία απευαισθητοποίησης. Αφού με ειδικό δερματικό τεστ επιβεβαιώσουμε την αλλεργία, με σταδιακά αυξανόμενες δόσεις δηλητηρίου, που χορηγούνται με ένεση σε τακτά χρονικά διαστήματα, προσπαθούμε να «πείσουμε» τον οργανισμό να αποδεχτεί ως μη απειλή την ουσία που εισέρχεται. Αυτή είναι η δική μου απλοϊκή εξήγηση από την ελεύθερη μετάφραση όσων άκουσα από τον αλλεργιολόγο που επισκέπτομαι. Είναι βέβαια μια λύση που απαιτεί αρκετή υπομονή, έχει υψηλό κόστος (αν δεν έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), αλλά είναι μακροπρόθεσμα οριστική.
Η ιδέα της οριστικής αντιμετώπισης ήταν ο βασικός λόγος, για τον οποίο ακολούθησα την επιλογή αυτή. Επιλογή που αμφισβήτησα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για το επίπονο της διαδικασίας. Ψυχικά και οργανικά.
Στις πρώτες επισκέψεις, οι δόσεις είναι πολύ μικρές χωρίς καμιά ενόχληση. Εξάλλου, η ιδέα της ένεσης ποτέ δεν με ενοχλούσε. Η αναμονή στο ιατρείο ήταν απλά βαρετή (υπολογίστε 20 – 30 λεπτά χρόνο παραμονής – ασφαλείας στην αίθουσα μετά το εμβόλιο). Η επανάληψη, όμως, της διαδικασίας ήταν υπερβολικά κουραστική. Για αρκετά μεγάλο διάστημα, δύο φορές την εβδομάδα σταθερά, η επίσκεψη στο ιατρείο εμπόδιζε κάτι από τις άλλες μου δραστηριότητες… Συνάμα, καθώς οι δόσεις αυξάνουν, υπάρχει η πιθανότητα -που σε μένα ήταν βεβαιότητα για καιρό- μιας ενόχλησης οργανικής (ερεθισμός, φαγούρα, γενικότερα έξαψη στην περιοχή του εμβολίου – στα χέρια δηλαδή), διάρκειας μικρής ή μεγαλύτερης, ανάλογα συχνά και με τη σωματική κούραση. Τα χαπάκια που προηγούνται του εμβολίου όταν οι δόσεις αυξάνουν (ένα αντισταμινικό και ένα κορτιζονούχο) βοηθάνε προφανώς αλλά δημιουργούν συχνά υπνηλία και ενόχληση ενίοτε στο στομάχι. «Κουράστηκα!», είπα αρκετές φορές. Αναπτερώθηκε, όμως, το ηθικό μου όταν άρχισε ο οργανισμός να μην αντιστέκεται και κυρίως όταν η θέα και το άκουσμα των μελισσών άρχισαν να μου δημιουργούν ξανά απορία για το τι κάνουν και όχι φόβο μήπως πλησιάσουν.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν μελισσοκόμοι που είχαν αλλεργικές αντιδράσεις, ακολούθησαν τη θεραπεία και κατάφεραν να γυρίσουν και πάλι στη δουλειά τους. Εγώ απλά δίνω τη δυνατότητα στον εαυτό μου να συνεχίσω κάτι που με ευχαριστεί.
Γνωρίζω μια κοπέλα που τα παράτησε μετά από 3-4 μήνες, πηγαινοερχόμενη Πελοπόννησο – Αθήνα στο Λαϊκό, γιατί δεν άντεξε να παθαίνει αλλεργικό σοκ κάθε φορά. Μάλλον καλά έκανε. Σοκ κάθε φορά, είναι απίστευτα δυσάρεστο και επίπονο για τον οργανισμό. Τώρα, έχει την ένεση μαζί της και προσέχει πολύ.
Για κάποιους μπορεί να είναι απλά μια επιθυμία. Για άλλους μπορεί να είναι και ανάγκη. Σε ορισμένους, συμβαίνει τυχαία να έρθουν σε επαφή με τα μελίσσια. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις υπάρχει η πιθανότητα νυγμού και η δυνατότητα ασφαλούς συμπεριφοράς που δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε το γοητευτικό κόσμο της μέλισσας.