Πριν δυο χρόνια, ήταν δύσκολο να μιλήσει κάποιος για αστική μελισσοκομία στην πόλη της Νέας Υόρκης, καθώς η μελισσοκομία σε αυτήν ήταν απαγορευμένη. Μετά την άρση της απαγόρευσης της εξάσκησής της, όμως, το 2010, οι πρώτοι θαρραλέοι μελισσοκόμοι ξεκίνησαν να εκτρέφουν μέλισσες σε κοινόχρηστους κήπους, ταράτσες πολυκατοικιών, αυλές σπιτιών κ.α. Από τότε οι μελισσοκόμοι της πόλης, με πληθυσμό όσο περίπου όλη η Ελλάδα και χαρακτηριστικό τους πανύψηλους ουρανοξύστες, τετραπλασιάστηκαν.
Οι NYC Beekeeping, η μεγαλύτερη μελισσοκομική ομάδα της πόλης, από τα 325 μέλη πριν δυο χρόνια αριθμεί σήμερα περισσότερα από 1.300 άτομα και κυψέλες συναντάμε σε ταράτσες ουρανοξυστών, σε κοινόχρηστους κήπους και αυλές σχολείων σε όλη την πόλη.
«Οι μελισσοκόμοι ήταν κάποτε κάποιοι γκριζομάλληδες συμπαθητικοί κύριοι. Τώρα στη μελισσοκομική παρέα έχουν μπει και πολλοί νέοι άνθρωποι, πολλές γυναίκες και άτομα διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων», αναφέρει ο Jim Fischer, μέλος της ομάδας σε άρθρο της εφημερίδας Guardian. «Οι μέλισσες έχουν αντικαταστήσει τις φάλαινες ή τους πιγκουίνους ως στόχος των περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένων. Δεν μπορείς να δεις απτά αποτελέσματα από την ανακύκλωση. Οι μέλισσες όμως επικονιάζουν και παράγουν γλυκό μέλι».
Ο Fischer διατηρεί την «ψηλότερη» κυψέλη στο Μανχάταν στον 15ο όροφο του ξενοδοχείου InterContinental New York Barclay. Η μελισσο-απαγόρευση ξεκίνησε στην πόλη το 1999 όταν ο τότε δήμαρχος συμπεριέλαβε τις μέλισσες στα «άγρια ζώα» που είναι πολύ επικίνδυνα για την πόλη. Πριν την άρση της απαγόρευσης, το 2010, πολλοί μελισσοκόμοι κρατούσαν τις παράνομες κυψέλες τους καμουφλαρισμένες, διακινδυνεύοντας να «πιαστούν» και να πληρώσουν πρόστιμα που έφταναν τα 2.000 δολάρια. Οι ακτιβιστές και οι κηπουροί της πόλης πίεσαν έντονα για την ανατροπή της απαγόρευσης τότε. Η οικονομική ύφεση οδήγησε στην αύξηση του φαινομένου της αστικής καλλιέργειας, αλλά οι επίδοξοι αστικοί κηπουροί συνειδητοποίησαν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς επικονιαστές.
Η άνοδος της αστικής μελισσοκομίας δεν περιορίζεται μόνο στη Νέα Υόρκη, αλλά έχει εξαπλωθεί με πρωτοφανείς, ραγδαίους ρυθμούς σε όλο τον κόσμο, αναπτυσσόμενη πολλές φορές μαζί με την αστική καλλιέργεια και το ρεύμα της επανοικειοποίησης των δημόσιων χώρων. Ο Fischer σχολιάζει λέγοντας ότι «για τους μελισσοκόμους των πόλεων η κυψέλη είναι ένα μικρό κουτί ηρεμίας στη μέση ενός κόσμου που τρελαίνεται».
Σχολιάστε το άρθρο