Των Simon J. Smith & Steve Hickner
Ταινία κινούμενων σχεδίων
Περίληψη:
Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του Μπάρυ, μιας μέλισσας που ζει σε ένα δέντρο του κεντρικού πάρκου της Νέας Υόρκης. Με τη βοήθεια μιας ανθοπώλισσας, που γνωρίζει κατά την πρώτη του έξοδο από την φωλιά, ανακαλύπτει τον κόσμο των ανθρώπων. Αντιλαμβάνεται ότι οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τις μέλισσες για να τους πάρουν τον πολύτιμο θησαυρό τους, το μέλι, κλείνοντάς τες σε κυψέλες και καπνίζοντάς τες με καπνό. Αρχίζει έτσι μια δικαστική διαμάχη με αντίδικους τις μέλισσες και τις εταιρείες παραγωγής μελιού. Μετά από δίκη και αρκετό suspense (σασπένς) οι μέλισσες κερδίζουν και οι άνθρωποι αναγκάζονται να δώσουν όλο το μέλι πίσω στις μέλισσες. Τότε, όμως, οι μέλισσες σταματούν τη δουλειά και τα φυτά σχεδόν εξαφανίζονται. Η επίλυση του τεράστιου αυτού προβλήματος έρχεται κοινή συναινέσει με τις μέλισσες να δίνουν την έγκρισή τους στο μέλι που διατίθεται για ανθρώπινη κατανάλωση.
Είναι πολύ δύσκολο να γράψει κανείς μια μελισσοκομική κριτική για μια ταινία κινούμενων σχεδίων με θέμα τη ζωή μιας μέλισσας. Πολύ δύσκολο, γιατί μια ταινία κινούμενων σχεδίων μπορεί να αναφέρεται σε ένα κόσμο εξιδανικευμένο και έτσι ελάχιστα συνδεδεμένο με τη σκληρή και ωραία πραγματικότητα. Πολύ δύσκολο, γιατί μια ταινία κινούμενων σχεδίων μπορεί να αγγίζει το φαντασιακό με δομές που απέχουν όσο το ένα δάχτυλο από το άλλο ή ο νους από την ψυχή. Στη συγκεκριμένη ταινία το πρόβλημα εμφανίζεται τεράστιο, γιατί είναι τόσο πολύ εξανθρωπισμένο το περιεχόμενο της ιστορίας, που εύκολα έρχεται μια σύγχυση άνευ προηγουμένου. Μια σύγχυση που για ένα μελισσοκόμο είναι μεγαλύτερη, καθώς κατέχει πληροφορίες μη ορατές στους κοινούς παρατηρητές. Ευτυχώς, όμως, η λύση τόσο του διαλόγου με την ταινία, όσο και της «μελισσοκριτικής» έρχεται από τους ίδιους τους σκηνοθέτες αρχίζοντας την ταινία με το εξής κείμενο:
«Σύμφωνα με όλους τους γνωστούς νόμους της πολιτικής αεροπορίας δεν υπάρχει κανένας τρόπος που να δείχνει ότι μια μέλισσα είναι σε θέση να πετάξει.
Τα φτερά τους είναι πολύ μικρά για να σηκώσουν από το έδαφος το χοντρό τους σώμα.
Οι μέλισσες, φυσικά, πετάνε παντού.
Γιατί οι μέλισσες δεν νοιάζονται για το τι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι δυνατόν.»
Μετά από αυτό, απελευθερωμένοι από τη λογική των μεγάλων συνετών θηλαστικών, μπορούμε να δούμε την ταινία γελώντας χαλαρά και απελευθερωμένα με φράσεις ειπωμένες από τον τελειόφοιτο Γκάρυ «3 μέρες Δημοτικό, 3 μέρες Γυμνάσιο, 3 μέρες Πανεπιστήμιο και μετά επαγγελματικός προσανατολισμός για μια δουλειά που θα είναι ίδια για την υπόλοιπη ζωή μας». Φράσεις από την ξεναγό μέλισσα στα άδυτα των παρασκευαστηρίων μελιού «Α! Να μην ξεχάσουμε να σας πούμε ότι οι μέλισσες σαν είδος δεν πήραν ούτε μια μέρα ρεπό σε 27 εκατομμύρια χρόνια. Οι μέλισσες δεν έχουν καθόλου ανεργία» ή του φίλου του στη συνεδρίαση του δικαστηρίου «Δεν το πιστεύω πόσοι άνθρωποι, δε χρειάζεται να βρίσκονται στη δουλειά τους στη διάρκεια της μέρας». Οι έξυπνοι, ανθρώπινα αστείοι, διάλογοι, με αστικό διανοούμενο χιούμορ, αλλά και παιδικά απλό οδηγούν σε μια προσωρινή αντιστροφή της πραγματικότητας με την ιστορία της ταινίας, όπως οφείλει και κάθε ταινία κινουμένων σχεδίων.
Η μεγάλη διαφορά στην εν λόγω ταινία είναι το μήνυμα που πραγματεύεται. Το λόγο ύπαρξης των μελισσών στον πλανήτη. Την επικονίαση. Μέσα από όρους οικονομίας της αγοράς, μέσα από τις σχέσεις ανθρώπων – μελισσών συναισθηματικά αποτυπωμένες, μέσα από ερωτήματα που δίνουν τη φιλοσοφική διάσταση στην ύπαρξη των έμβιων όντων και τέλος το πιο σημαντικό την κατάρρευση μιας ισορροπίας που επήλθε με το χρόνο «καθοριστή» των πάντων, αλλά σε τελική ανάλυση a priori (α πριόρι, εξ ορισμού) σύμμαχό μας. Την επικονίαση, την «ερωτική» σχέση μελισσών και φυτών, που δυστυχώς σήμερα δοκιμάζεται από εξωγενείς «απιστίες» που καθοδηγεί και καθορίζει το κυρίαρχο θηλαστικό πάνω στη γη, ο άνθρωπος.
Γι αυτό είναι πάρα πολύ καλή η ταινία. Γιατί μέσα από την απελευθερωμένη και αποενοχοποιημένη ματιά μας, κινούμενο σχέδιο γαρ, μπορούμε να οδηγηθούμε σε μια ανατροπή της υφιστάμενης σκέψης και να αισθανθούμε, αν μη τι άλλο, το υπάρχον διακύβευμα μιας φυσικής κατάρρευσης ή πιο αισιόδοξα, μιας τραγικά βίαιης αλλαγής. Είναι μια καλά οριοθετημένη ταινία με ένα politically correct (πολίτικαλι κορέκτ, πολιτικά ορθό) λόγο, χωρίς όμως να αλλοιώνει το μήνυμα. Η επικονίαση είναι ο λόγος ύπαρξης των μελισσών στον πλανήτη και μόνο αυτός. Οφείλουμε να μην αλλοιώνουμε τα στοιχεία της φύσης κατά το δοκούν. Μόνο πάνω σε αυτή τη λογική πρέπει να κινούμαστε για μια ισορροπημένη ανάπτυξη του πολιτισμού μας και όχι γύρω από τη φράση «Αυτές φτιάχνουν το μέλι κι εμείς παίρνουμε το χρήμα».
Αποκαλυπτικός ο διάλογος μεταξύ μιας αγελάδας και του Μπάρυ, που στο τέλος της ταινίας, έχει γίνει σύμβουλος υπεράσπισης των ζώων
Αγελάδα: Το γάλα, η κρέμα, το τυρί, όλα είναι δικά μου! Και δεν βλέπω δεκάρα! Μερικές φορές αισθάνομαι σα να είμαι ένα κομμάτι κρέας!
Μπάρυ: Δεν είχα ιδέα. Θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Και την παραπέμπει στον βοηθό του το κουνούπι… που ανακοινώνει ότι ο χαρτοφύλακας που κρατά του άλλαξε τη ζωή, από αιμοδιψές κουνούπι έγινε δικηγόρος.
Ωραιότατο και το τραγούδι των The Archies με τίτλο «Sugar Sugar, Honey Honey»
Θα τη βρείτε σε video club. Είναι σχετικά πρόσφατη. Μπορείτε να δείτε και αποσπάσματα (trailers, τρέιλερς) στο www.beemovie.com.
Μια ταινία που πρέπει να δούνε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Μελισσοκόμοι και όχι. Μια ταινία που θα έπρεπε να προβληθεί σε όλα τα σχολεία: δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια της χώρας. Μια ταινία που τα παιδιά θα κατανοήσουν καλύτερα, με τη βοήθεια και των δασκάλων τους. Μήπως πρέπει να το μεθοδεύσουμε σαν κλάδος; Μήπως;
Διάρκεια: 90 λεπτά.
Σκηνοθεσία: Simon J. Smith & Steve Hickner.
Παραγωγή: Jerry Seinfeld, Christina Steinberg.
Σενάριο: Jerry Seinfeld, Spike Feresten, barry Marder, Andy Robin.
Ηθοποιοί (με τη φωνή τους): Jerry Seinfeld (Μπάρυ), Renee Zellweger (Βανέσσα), Matthew Broderick (Άνταμ), John Goodman (δικηγόρος), Chris Rock (κουνούπι), Patrick Warburton (Κεν).
Μουσικός παραγωγός: Hans Zimmer.
Μουσική: Rupert Gregson-Williams
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, 2007
Ανεξαγόρας Λ. Σκιδούρης
Σχολιάστε το άρθρο