Οι διαφορές στο DNA των μελισσών αντικατοπτρίζονται και στους ρόλους που υιοθετούν μέσα στην κυψέλη. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι οι αλλαγές στο DNA των μελισσών είναι συνήθως σταθερές, αλλά έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Nature Neuroscience αποκάλυψε παράδειγμα αναστρέψιμων αλλαγών στο DNA που σχετίζονται με τη συμπεριφορά.
Όλες οι μέλισσες (Apis mellifera) έχουν γεννηθεί ίσες, αλλά αυτή η ισότητα δεν διαρκεί πολύ. Παρόλο που οι μέλισσες είναι γενετικά πανομοιότυπες, σύντομα θα πάρουν συγκεκριμένους ρόλους: της βασίλισσας ή της εργάτριας. Αυτοί οι ρόλοι καθορίζονται, όχι μόνο λόγω διαφορών στη συμπεριφορά, αλλά και λόγω φυσιολογίας.
Από τη στιγμή που η μέλισσα θα γίνει βασίλισσα ή εργάτρια, θα διατηρήσει αυτό το ρόλο για όλη της τη ζωή, μια αλλαγή αυτή που είναι μη αναστρέψιμη. Κάτι όμως που δεν ισχύει και για τους ρόλους που υπάρχουν μεταξύ των εργατριών. Οι εργάτριες μέλισσες ξεκινούν ως παραμάνες, δηλαδή φροντίζουν τη βασίλισσα και τις προνύμφες και οι περισσότερες συνεχίζουν τη ζωή τους ως συλλέκτριες, έξω από την κυψέλη πια ψάχνοντας για γύρη. Οι δυο αυτοί τύποι μελισσών έχουν επίσης και διαφορές στο DNA τους.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη και το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, με έρευνά τους έδειξαν ότι οι τροποποιήσεις στο DNA είναι αντιστρέψιμες: δηλαδή μια συλλέκτρια μπορεί να ξαναγίνει παραμάνα και μάλιστα τότε παρατηρούνται και αντίστοιχες αλλαγές στο DNA της.
Οι ερευνητές έκαναν ένα πείραμα. Περίμεναν να βγουν οι συλλέκτριες από την κυψέλη και απομάκρυναν όλες τις παραμάνες. Όταν οι συλλέκτριες επέστρεψαν από την κυψέλη, παρατήρησαν την αλλαγή και περίπου οι μισές ανέλαβαν αμέσως ρόλο παραμάνας. Εξετάζοντας τη μεθυλίωση του DNA στα εγκεφαλικά κύτταρά τους, οι επιστήμονες παρατήρησαν αλλαγή στο DNA των μελισσών, που άλλαξε στα πρότυπα της μέλισσας –παραμάνας. Μάλιστα, τα γονίδια που άλλαξαν είναι τα ίδια γονίδια που είχαν αλλάξει αρχικά και τα ίδια που ρυθμίζουν την επιγενετική συμπεριφορά.
Το αρνητικό μέρος της είδησης είναι μάλλον το ότι ο κόσμος των μελισσών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μπορέσουν οι επιστήμονες να προβούν σε αλλαγές των «κακών στοιχείων του DNA» και στους ανθρώπους και ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν και τις ψυχικές ή βιολογικές ασθένειες στους ανθρώπους, όπως έσπευσαν να δηλώσουν. Δηλαδή άλλος ένας έλεγχος, άλλη μια παρέμβαση στη φύση. Ας έχουμε πάντα υπόψη μας ότι πολλές «ζημιές» έχουν γίνει στο όνομα της επιστήμης έως τώρα.
Σχολιάστε το άρθρο